Στην άκρη του γκρεμού



Ήταν ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ. Ο Γιάννης ανηφόριζε με δυσκολία το φιδωτό μονοπάτι , που οδηγούσε στην κορυφή του βουνού.
Έφτασε με κομμένη την ανάσα μπροστά στην παλιά εκκλησία. Έστριψε αριστερά και κατέβηκε τα σκαλιά με τρεμάμενα βήματα. Γύρω του δέντρα που ρίχνανε απειλητικά την σκιά τους τον έκαναν να προχωρήσει πιο γρήγορα. Έστριψε δεξιά και σταμάτησε.
Μπροστά του ήταν ο γκρεμός. Προχώρησε στην άκρη του και κοίταξε γύρω του. Τα φώτα της πόλης πρόβαλαν σαν πυγολαμπίδες κι έδειχνε παράξενα όμορφη από δω ψηλά. Έκανε ακόμα ένα βήμα και σταμάτησε. Μέσα από τα σύννεφα είδε να ξεπροβάλλει η μορφή μιας γυναίκας, τόσο οικείας και τόσο μακρινής, η μορφή της γυναίκας του.
Ξύπνησε μούσκεμα στον ιδρώτα και νιώθοντας ένα παγωμένο χέρι να του σφίγγει την καρδιά. Κοίταξε το ρολόι στο κομοδίνο. Ήταν ακόμα τρεις η ώρα. Κι ήξερε πως δεν θα μπορούσε να ξανακοιμηθεί όσο κι αν το προσπαθούσε.
Επί δύο χρόνια επαναλαμβανόταν αυτό κάθε βράδυ. Όσο κι αν προσπαθούσε να ξεγελάσει το κορμί του εξαντλώντας το με γυμναστική και ναρκώνοντάς το με ποτό, κάθε βράδυ έβλεπε το ίδιο όνειρο και ξυπνούσε την ίδια ώρα , πάντα στις τρεις το πρωί, την ώρα που έφυγε η Στέλλα από την ζωή του για πάντα.
Πέρασαν κι άλλες γυναίκες από την ζωή του και πριν και μετά, αλλά το σημάδι που του άφησε σαν τατουάζ πάνω στην καρδιά του, δεν έσβηνε με τίποτα. Και για όλα έφταιγε εκείνο το βράδυ στον γκρεμό. Δεν την αγαπούσε πια , ήταν σίγουρος γι’ αυτό, αλλά δεν μπορούσε να προχωρήσει γιατί κάτι εκείνην την μέρα έσπασε μέσα του κι άδειασε από έρωτα και συναισθήματα.
Δεν ήταν ποτέ του ιδιαίτερα κοινωνικός. Ο ίδιος ισχυριζόταν πως είναι απλά επιλεκτικός, αλλά τα χρόνια απέδειξαν πως απλά φοβόταν να ανοιχτεί, να μοιραστεί, να εκμυστηρευτεί, να ζήσει. Χρυσό κλουβί η επιφυλακτικότητά του τον προστάτευε από τις κακοτοπιές, αλλά τον κλείδωνε έξω από την χαρά.
Η Στέλλα ήταν ακριβώς το αντίθετο. Γεμάτη ζωή και ενθουσιασμό μιλούσε με όλους για τα πάντα. Ήταν ανοιχτή στην ζωή , στις συγκινήσεις, στον πόνο και στην χαρά κι ήταν τόσο αυθόρμητη, που θύμιζε παιδί. Η γνωριμία τους στάθηκε καταλύτης στην ζωή και των δύο.
Ο Γιαννης έβαζε φρένο στον αυθορμητισμό της κι αυτή τον παρέσυρε με τον ενθουσιασμό της. Στην αρχή θεώρησαν πως αυτό ήταν σημάδι πως ο ένας θα συμπλήρωνε τον άλλο, στην συνέχεια πίστεψαν ο καθένας από την πλευρά του, πως με την αγάπη τους θα νικούσαν τις διαφορές, στα χρόνια που πέρασαν προσπάθησε ο ένας να προσηλυτίσει τον άλλο και λίγο πριν τον τέλος θεωρούσαν και οι δύο τους εαυτούς του αδικημένους.
Από την αρχή της σχέσης τους συνήθιζαν να πηγαίνουν στον γκρεμό και να κάθονται να συζητάνε καθισμένοι εκεί στην άκρη , όλα όσα τους προβλημάτιζαν Εκεί της ζήτησε να τον παντρευτεί, εκεί του είπε πως είναι έγκυος, εκεί χωρίσανε. Κι ο Γιάννης δεν ξαναπήγε. Τουλάχιστον , όχι ξύπνιος.
Ήθελε χρόνια να της ζητήσει να κάνουν έρωτα εκεί, στην άκρη του γκρεμού, αλλά φοβόταν μήπως του αρνηθεί και το απέφευγε. Πάντα πίστευε πως έχουν χρόνο, πως θα γίνει μια άλλη στιγμή, μια άλλη μέρα, μια άλλη χρονιά. Και ο θυμός για το ανεκπλήρωτο όνειρο τον στοίχειωνε.
Εκείνην την ημέρα αποφάσισε πως έπρεπε να τελειώνει και με τα όνειρα και με τους εφιάλτες. Πήγε σε έναν γιατρό και κατάφερε να του γράψει υπνωτικά. Πήρε δύο χάπια πριν ξαπλώσει και χαμογέλασε.
Μπροστά του ήταν ο γκρεμός. Προχώρησε στην άκρη του και κοίταξε γύρω του. Μέσα από τα σύννεφα είδε να ξεπροβάλλει η μορφή μιας γυναίκας, τόσο οικείας και τόσο μακρινής, η μορφή της γυναίκας του. Την κάλεσε κοντά του κι άρχισε να μιλάει. Της είπε όλα όσα φύλαγε στην καρδιά και στο μυαλό του όλα τα χρόνια που ήταν μαζί. Κι αυτή τον άκουγε και του χάιδευε τα μαλλιά. Όταν τελείωσε κάνανε έρωτα εκεί στην άκρη του γκρεμού όπως το ονειρευόταν.
Την Στέλλα την ξύπνησε το τηλέφωνο. Σαν σε όνειρο άκουσε να της λένε για τον θάνατο του Γιάννη. Τον είχαν βρει γυμνό, στην άκρη του γκρεμού Τα μάτια του ήταν ανοιχτά και χαμογελούσε. Ο ιατροδικαστής είπε πως η καρδιά του σταμάτησε να χτυπάει στις τρεις τα ξημερώματα.

22 σχόλια:

  1. Πολύ θλιμένο παραμύθι..

    θέλω ένα παραμύθι να τελειώνει έτσι..
    και έζησαν, εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα :-)

    καληνύχτα.. καλημέρα..

    Φωτεινή..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα Ευρύνοε,
    Κάτι μπορώ να κάνω..
    http://fpmessageinabottle.blogspot.com/2009/06/blog-post_7630.html
    :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ο Γιαννης αποφασισε να πιασει πατο αλλα να αρχισει απο την αρχη...η σχεση του πεθανε αλλα οχι και η ελπιδα του..με αυτες της σκεψεις ανεβηκε στο βουνο..στριβοντας για να παει στο γνωστο μερος για το γκρεμο επεσε πανω του μια κοπελα που ετρεχε να φυγει με δακρυα στα ματια..συγνωμη σας χτυπησα?..την αλλη μερα χωρις να συνενοηθουν την ξαναβρηκε εκει..ο γκρεμος του απεχτησε παρεα..γιναν φιλοι και μοιραστηκαν τις ανησυχιες τους..κοιταζαν με δεος την ομορφια της πολης και μεσα τους η ελπιδα σιγοκαιγε....................................

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Οχι αυτό..

    το άλλο..

    το Μέγα Παραμύθι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αγαπημένε μου Τρελέ,
    Το Μέγα Παραμύθι τώρα γράφεται..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αγαπημένε μου φίλε InMusicLost,
    Μου άρεσει το εναλλακτικό τέλος..
    Χαίρομαι που ο Γιάννης βρήκε την ΕΛΠΙΔΑ..

    Τα φιλιά μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Θα περιμένω..

    απο την αρχή..
    ως το τέλος..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η Λογικη και το παθος ..οταν.. συνυπαρχουν
    Αρμονικα εχουμε εναν μαχητη της ζωης.
    οταν ομως υπερνικησει το ενα το αλλο τοτε
    εχουμε καταστροφικο Αποτελεσμα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ευρύνοε,
    Η προσμονή γεννά τα παραμύθια και τα παραμύθια τον έρωτα..
    Μια φορά κι έναν καιρό..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλέ μου λύλε,
    Η λογική και το πάθος είναι αντίπαλοι!
    Όταν φιμώνεις το πάθος βάζοντας φρένο με την λογική σου, γίνεται ένα απλό γινάτι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. οταν δεν θελουμε η δεν μπορουμε να καταλαβουμε κατι
    του δινουμε μια ....ονομασια...
    και μετα κοιμωμαστε τον υπνο
    του Δικαιου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μου αρέσει όταν δείχνεις τα δόντια σου υποστηρίζοντας το Δίκιο σου, καλέ μου..
    Σε βρίσκω γεμάτο Πάθος!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Μου αρέσουν τα λογικά επιχειρήματα που στηρίζουν το πάθος σου!!! :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Μελαγχολικο αλλα μου αρεσε πολυ!!
    Συμφωνω και με τον Ευρυνοο!
    Θελω και ενα happy end παραμυθενια μου!:))
    Ξερω...δεν χαλας χατιρι...
    Κατερινα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Εγώ ΠΑΝΤΑ θέλω χάπι!.... (εντ!) :)

    Οκ, μου άρεσε!
    Οκ, δεν το κατάλαβα! (θα μου το εξηγήσεις αύριο!)

    Και η αλήθεια είναι ότι είχα αρχίσει ν' ανησυχώ! Πολύ αισιόδοξη μου 'γινες τελευταία!

    Σοβαρά τώρα: Όταν ήμουνα μικρή, στα 16-17 μου, είχαμε κάνει ανάβαση στην Ξάνθη, στην περιοχή του Νέστου... Σε ένα μονοπάτι που ακολουθήσαμε, αν και ήμασταν δεμένοι, παραπάτησα και κόντεψα να γίνω αρκουδάκι για τα τζάμια!....

    Κάθε βράδυ, έβλεπα στον ύπνο μου, ότι έπεφτα στη χαράδρα, παρασέρνοντας μαζί μου και τα άλλα παιδιά που ήταν δεμένα πάνω μου...

    2 χρόνια μετά, αναρριχήθηκα σ' ένα μικρό, αλλά δύσκολο σημείο στο Χορτιάτη... Τίποτα φοβερό, αλλά μόλις κοίταξα κάτω για να υπολογίσω την απόσταση, μου ήρθε στο μυαλό το όνειρο... Πάγωσαν οι αρθρώσεις μου και μούδιασαν τα πόδια μου. Η κιμωλία στα χέρια μου ήταν σκληρή σαν χώμα, ενώ το στόμα μου στέγνωσε (ή όπως λένε και οι συγγραφείς, ένιωσα στο στόμα του τη μεταλλική γεύση του φόβου). Δε νομίζω ότι μπορώ να περιγράψω εκείνο το συναίσθημα, αλλά τελικά κατάφερα να βγάλω από το μυαλό μου την εικόνα του εφιάλτη... Δεν τον ξαναείδα ποτέ, ούτε όταν μετά από 7-8 περίπου χρόνια κόντεψα να σκοτωθώ στο Σάος, μπροστά στα μάτια 5 παιδιών! (την ιστορία με τις ασφάλειες την ξέρεις, μην την ξαναγράφω!) :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Πολύ συγκινητική ιστορία...
    Ελπίζω να συνεχίσουν να συναντιούνται στο όνειρο ο Γιάννης και η Στέλλα...
    Υπέροχη η ιστορία σου Φωτεινή μου...και ο τρόπος που την απέδωσες! :)
    ~Φαίη~

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αγαπημένη μου Κατερίνα,
    Αν και δεν έφερες τα καλούδια που σου ζήτησα χθες,θα σου κάνω σύντομα το χατήρι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Αγαπημένο μου πιγκουινάκι,
    Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν είναι οι φοβίες μας ή οι ελπίδες μας που γεννούν τους εφιάλτες..
    Ή μήπως η φοβία είναι παιδί του εφιάλτη και της ελπίδας..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ζαχαρένια μου Φαίη,
    Μ' αρέσει που έφτιαξες ήδη το happy-end της ιστορίας...
    Τα φιλιά μου τρυφερή μου φίλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Καλέ μου φίλε,
    Ελπίζω τότε το τέλος να σε αποζημίωσε για το μπέρδεμα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή